Według słownika front to przednia część budynku, miejsce działań walczących armii lub wspólna działalność w celu osiągnięcia wyznaczonego celu. I to ostatnie znaczenie frontu - jako koalicji artystów i filmowców - jest nam najbliższe.
kuratorka: Ewa Szabłowska
Front Wizualny to eksperymentalna część festiwalu: teren przenikania się kina i sztuki, przestrzeń konfrontacji artystów z formą filmową, a filmowców z konceptualną narracją. To miejsce wymiany schematów myślowych. Sprawdź, gdzie w tym roku przebiegać będzie linia Frontu Wizualnego. Oto 12 tytułów, które znajdą się w tegorocznej odsłonie sekcji na 18. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Nowe Horyzonty.
Caniba, reż. Véréna Paravel, Lucien Castaing-Taylor, Francja 2017
Historia japońskiego kanibala, który zjadł koleżankę ze studiów, opowiedziana przez Vérénę Paravel i Luciena Castaign-Taylor (somnilokwie NH 2017, Lewiatan NH 2013) nie zatrzymuje się na sensacyjnej powierzchni wydarzeń. Z antropologiczną dokładnością twórcy Harvard Sensory Lab tworzą cielesne studium zbrodni i pożądania.
Wilczy dom, reż. director: Cristóbal León i Joaquín Cociña, Chile 2018
Bajkowy folklor w scenerii religijnej sekty. Koszmary, ludzie zaklęci w przedmioty, gadające zwierzęta. Dzikość serca i ciekawość, która często prowadzi do piekła. Poklatkowa animacja dwóch artystów z Chile jest zapisem podróży w nieznane: w mroki lasu, do strasznego domu, w głąb siebie. Najlepszy film Berlinale Forum 2018.
★, reż. Johann Lurf, Austria 2017
Nocna podróż poprzez historię kina: od kina niemego do współczesności. Od zdobywców kosmosu po melancholijne spojrzenia w rozgwieżdżone niebo. Symfonią nocnych lęków i cichych nadziei ludzkości. ★ to film dla niepoprawnych marzycieli, astrologów - amatorów i zakochanych.
Gen Casanovy, reż. Luise Donschen, Niemcy 2018
Różowe flamingi i BDSM. Niekanoniczny film o pożądaniu i uwodzeniu. Z ewolucyjnego punktu widzenia poligamia wśród kobiet nie ma sensu, a jednak istnieje w przyrodzie. Czy istnieje gen rozwiązłości, tzw. gen Casanovy, który przekazywany jest z ojca na córkę? Meandrujący, oparty na skojarzeniach, esej o doświadczeniach fizycznych.
Rozsadnik, reż. Iris Zaki, Izrael 2017
Tekoa jest trendy, bardziej przypomina hipsterską oazę w Kaliforni, niż osiedle izraelskich osadników na Zachodnim Brzegu. Kiedy zjawia się tam lewicująca reżyserka z Tel-Awiwu, ze swoim przenośnym studiem filmowym, napięcie zawisa w powietrzu. Prosta interwencja prowokuje skomplikowaną reakcję łańcuchową.
Gęś, reż. Mike Maryniuk, Kanada 2018
Psychodeliczny film drogi samouka z Winnipeg, który mówi o sobie "filmowy artysta ludowy", jest mieszanką występów lokalnych dziwaków z odjazdowymi animacjami, estetyki gier wideo i aluzji do kina niemego. Neony, skórzane kurtki i karaoke. Postinternet na dużym ekranie.
Piękne rzeczy, reż. Giorgio Ferrero, Frederico Biasin, Włochy 2017
Wiele przedmiotów, które gromadzimy przez całe życie i uważamy za niezbędne, zaczyna swoje życie w odludnych, cichych laboratoriach naukowych. Inne powstają w zgiełku przemysłowych hal. Futurystyczne science-fiction o przyszłości, w której już żyjemy. Plus elektryzująca ścieżka dźwiękowa. Nagroda w Wenecji i CPH:DOX.
Oczy ważki, reż. Bing Xu, Chiny 2017
Witajcie w nowym wspaniałym świecie! Według statystyk, wielki brat spogląda na nas z kamer przemysłowych aż 300 razy dziennie. Xu Bing przejrzał 10000 godzin nagrań, by stworzyć z nich emblematyczny życiorys naszych czasów. Od cichej dziewczyny do gwiazdki Youtube'a.
Lek i psy, reż. Andrew Kotting, UK 2017
Rosyjski nihilizm kontra apokaliptyczne s-f w niewiarygodnej historii czterolatka wychowanego przez bezpańskie psy na ulicach Moskwy. Topos dzikiego, niezepsutego przez cywilizację dziecka skonfrontowany jest z obrazami upadku ZSRR. Nad apokaliptycznym pejzażem unosi się duch Stalkera Tarkowskiego i Ostatniej taśmy Becketta. Niezapomniana praca, jednego z najbardziej intrygujących angielskich artystów, uznawanego za duchowego spadkobiercę Dereka Jarmana.
Koniec ze strachem, reż. Barbara Visser, Holandia 2018
Kto się boi czerwieni, żółci i błękitu? Film o morderstwie obrazu Barnetta Newmana, a w szerszym planie o wandalach w świecie sztuki. Dlaczego, tak często, sztuka współczesna wzbudza strach i agresję? Czy jest wyrazem ludowej nienawiści wobec utożsamianych ze sztuką elit?
Oczy Orsona Wellesa, reż. Mark Cousins, UK 2018
Podobno każdy list to list miłosny. W przypadku Marka Cousinsa, teza ta jest wyjątkowo słuszna. Jego entuzjazm jest tak zaraźliwy, komentarze błyskotliwe a skojarzenia świeże, że trudno nie ulec zauroczeniu. "Co jest w pudełku, Orson?" - pyta Cousins, zaglądając do pudełka z rysunkami wielkiego reżysera, i tak zaczyna się filmowy list, który ani razu nie stanie się klasyczną biografią.
Kusama - nieskończoność, reż. Heather Lenz, USA 2018
Obsesyjne, halucynacyjne paterny z kropek są rozpoznawczym znakiem Yayoi Kusamy, ekscentrycznej, a obecnie najdroższej japońskiej artystki. W filmie poznajemy ją w Nowym Jorku lat 60., gdzie walczy o sławę. Walczy też na innych frontach - rasizmu i seksizmu świata sztuki, gdzie w zdominowanym przez mężczyzn świecie sztuki uznawana jest za kuriozum. Go, girl!
