Dogman

W 1983 roku w Rzymie fryzjer psów Pietro De Negri zamordował po wielogodzinnych torturach będącego postrachem dzielnicy byłego boksera Giancarlo Ricciego. Ta historia stała się dla twórcy Gomorry pretekstem do nakręcenia utrzymanej w konwencji kina zemsty opowieści o mechanizmach przemocy, o tym, jak deprawują one nawet tych, którzy pragnęliby wyłącznie świętego spokoju. Garrone akcję swojego mrocznego, sugestywnego filmu umieścił w okolicach Neapolu, na zubożałym, chłostanym deszczem nadmorskim osiedlu, którym rządzi camorra i agresywny, naćpany osiłek Simone (Edoardo Pesce). Właściciel salonu dla psów Marcello (nagrodzony za tę rolę Złotą Palmą Marcello Fonte) wygląda przy nim jak Woody Allen przy Hulku. Nic więc dziwnego, że pokornie spełnia zachcianki tego rottweilera w ludzkiej skórze: daje mu kokainę (też jest uzależniony), pomaga zorganizować kradzież, cierpliwie znosi jego wybuchy. Reżyser przygląda się w Dogmanie tragicznym konsekwencjom tej ślepej - psiej - lojalności, która przyczynia się do rozpadu prawdziwych więzi i zaniku empatii. A co najgorsze - odbiera wszelką nadzieję.